De cirkel is (altijd) rond
Ik fiets vaak langs Geelse wegen. Langs andere ook, maar minder. En dan geef ik mijn ogen de kost. Dat gaat makkelijk met dit trage vervoermiddel. Bovendien rijden we om te leren, niet? Het verkeer mag je natuurlijk nooit uit het oog verliezen. Zonder kleerscheuren door het centrum van Geel geraken, is geen sinecure. Fietspaden zijn er eigenlijk niet, hoogstens iets wat daarvoor moet doorgaan. Dat ligt er meestal in een erbarmelijke staat bij. Het is mooi meegenomen dat je sterk bent in het zigzaggen, in het remmen en in het slalommen. Eens de ring gepasseerd, ben ik altijd de enige fietser. Tenzij de scholen net uit zijn, dan is het drukker. Maar dan vermijd ik de straten van Geel. Ik ben niet gek! Tijdens de daluren fiets ik echter à volonté, en dan geef ik mijn ogen dus de kost.
Het is bijna juli en het zal niet lang meer duren of de maïsvelden kleuren Geel weer een zomer lang groen. Ze worden helaas ook hoog. Dat ze je uiteindelijk gewoon het zicht ontnemen, vind in een droevige zaak. Nog niet zoveel jaren geleden, toen de koeien nog graasden en geen droge maïs moesten eten, stonden er overal koeien in de wei. Hun specialiteit was in de verte staren. Met grote ogen en traag bewegende koppen loerden ze naar de overkant, waar het gras altijd groener was. Uren lagen ze te herkauwen, of ze lieten boeren, of ze loeiden maar wat en joegen de vliegen weg met hun staart. Dat zie je tegenwoordig niet meer, en blijkbaar niet alleen omdat er overal maïs gezaaid wordt. Nee, er loert gevaar in onze Geelse weiden!
Ik las het op die borden. Jawel, waar vroeger al eens een echte koe stond, staan nu joekels van aanplakborden. Een koe (zwart/wit) deelt ons mee dat ze geen zwerfvuil wil in haar muil. Heeft een koe een muil? Ik ken melkmuilen en muilezels… Schrijven en dichten is niet de grootste gave van CD&V-lijsttrekker Ben Van Looveren, het brein achter deze campagne. Een duidelijk standpunt heeft hij daarmee wel ingenomen: hij komt op voor het welzijn van de Geelse koeien! Een nobel idee, absoluut. Ik vind al dat zwerfvuil ook maar niks, en een koe hoeft dat niet in haar mond te krijgen. Want via haar melk komt dat op den duur sowieso in ónze muil terecht. Stel dat ik straks een stukje papier of een restje kroonkurk in mijn rijstpap vind, of een onverteerd fragment van een sigarettenpeuk … Bwèkes, mijn maag draait er al van om.
Maar iets anders nu: wie komt er eigenlijk op voor uw en mijn achterwerk? Heeft iemand daar al eens aan gedacht? Als groengezinde en bewuste sorteerder lees ik natuur-lijk, het tijdschrift van de IOK dat op maandelijkse basis in mijn brievenbus valt. Uit de blauwe PMD-zakken worden de brikverpakkingen uitgepikt en apart verwerkt, staat daar in. Dat wist ik eigenlijk al wel. Maar dan komt het: na duizend-en-één bewerkingen wordt een vuil brik vol vieze smurrie een mooie rol ecologisch toiletpapier! Al dan niet van Scottex, met hondjes erop. Een gemeend ‘astemblift!’ is hier wel op zijn plaats.
Wat leven we toch in een geweldig tijdperk. Als ik van Ben was, zou ik me niet teveel zorgen maken over die koe, haar muil en dat zwerfvuil. Haar zeven magen sorteren mijn inziens ook niet slecht. Nog even en de melk die ze geeft, komt er in brikverpakking uit. En als ze zoveel maïs blijft eten, produceert ze binnenkort misschien spontaan wel maïzena.
Ga ik te kort door de bocht? Een fietser in Geel moet dat kunnen!