Luce Peys

… is een kind van de prille sixties. Ze werd in 1961 geboren in Mol, maar haar gezin was van Meerhout. Haar ouders – een boekhouder die ook in verzekeringen deed en een huisvrouw – kregen zes kinderen, voor 5/6 meisjes.

Luce volgde de eerste drie jaar van het secundair onderwijs in de Rozenberg in Mol maar had graag de nieuwe richting Humane Wetenschappen gevolgd. Daarvoor moest ze dan wel de laatste drie jaar op internaat in Berlaar. Ook al lijkt dat nogal muf voor een meisje uit Meerhout, ze heeft mooie herinneringen aan wat ze “een goede school met een progressief lerarenkorps en een frisse aanpak” noemt. In het weekend was er tijd voor volleybal en de jeugdbeweging. Bij de VKSJ waaide in die periode een kritische wind met veel aandacht voor maatschappelijke thema´s zoals milieu, participatie, gelijkheid en armoede. Het deed haar dromen van een ander leven. Samen met haar vriend trok ze naar Zuid-Frankrijk, eerst om er te werken, later om er een eigen boerderij te starten en zelfvoorzienend te worden. De minimale voetafdruk in de jaren 80, kortom.

Na een relatiebreuk keerde ze met twee kinderen terug naar de heimat. Een periode van herstel en herbronning volgde. Na twee jaar kon ze de 3-jarige opleiding Sociale Readaptatiewetenschappen starten in Leuven. Die intellectuele uitdaging was een verademing. Tijdens haar laatste stage kwam ze in het Tussenhuis terecht, een kleinschalig opvanginitiatief voor thuisloze vrouwen in Geel. Ze zou er 25 jaar aan de slag blijven en er als een octopus het klavier van sociale voorzieningen in Geel en de Kempen leren bespelen.

Samen met haar man Wim verhuisde ze in 2004 naar de Fabriekstraat.

Na 25 jaar in de residentiële hulpverlening vond ze binnen het CAW een nieuwe uitdaging bij de dienst woonbegeleiding, die zich specifiek richt op sociale huurders die te maken krijgen met een dreigende uithuiszetting. Ze leerde er o.a. dat verzamelwoede niet alleen een probleem is in Angelsaksische reality-tv en dat een lokaal beleid echt wel het verschil kan maken en kansen kan geven aan mensen die het moeilijk hebben of op een zijspoor raken. “Een efficiënte samenwerking tussen alle hulpverleningsactoren en diensten kan hierbij helpen”, aldus Luce. “Ook tijd kunnen nemen voor mensen wordt een kostbaar goed binnen de hulpverlening: het moet vooruitgaan, tegenwoordig!”

Sinds twee jaar zit dit werk erop en kwamen andere dingen op de voorgrond. De zorg voor ouders en kleinkinderen, wandelingen maken, een lapje grond in ´t Bels Broek, reisjes en zingen in het koor Njano Kiungo, Senegalees voor Geelse Verbinding.

“Het zwarte gat heb ik nog niet gevonden en mijn bijkomend engagement in de Brugpartij zorgt voor balans. Ik kan me inzetten voor iets wat ik maatschappelijk relevant en zinvol vind. Meekijken naar onze stad en meedenken hoe we die op een geïnspireerde manier vorm kunnen geven, met aandacht voor ontmoetingsplaatsen in een groene omgeving, dat zou mooi zijn. Geel moet mooier en véél leefbaarder worden, met minder en beter gestroomlijnd verkeer in het centrum. We moeten ons stadshart door de mensen laten herontdekken. De expertise die ik opdeed tijdens mijn loopbaan heeft mijn idealisme alleen maar aangescherpt. Met de Brugpartij ga ik voor minder en kleinere valkuilen op de weg van het leven. Het welzijn van de Gelenaars, zéker van hen die hulp nodig hebben, kan gemaakt of gekraakt worden door het lokaal sociaal beleid.”