Liesje Braspenning

… werd in 1962 geboren in Tielen, in het bed van haar moeder. Haar grootouders waren socialisten en hielden café, tegenover het station van dit erg katholieke dorp. Haar vader was kraanman bij een Merksems bedrijf dat opslagtanks voor de haven maakte en haar moeder werkte als bejaardenhulp. Ze heeft nog een zus en een broer. Toen Liesje als peuter met ernstige astma te maken kreeg, zette haar moeder haar loopbaan stop. Voor Liesje zelf was dat een domper op haar kindertijd. Ze heeft er veel door gemist en haar schoolcarrière nam een valse start, die nooit meer goed kwam. Daar kwam bij dat haar vader vaak voor weken weg was en haar moeder niet wist hoe ze daar mee om moest gaan. Liesje groeide op in weinig vanzelfsprekende omstandigheden. Van school kwam weinig terecht. Op haar 13^de kreeg ze een accordeon in de schoot geworpen en ontdekte ze haar muzikale kwaliteiten. Ze kwam op jonge leeftijd in allerlei orkestjes terecht, zoals het Kempisch Trio, een kwartet (!) waarmee ze elke zondagnamiddag café Modest in Beerse van sfeer voorzag. Het geld dat ze daarmee verdiende, stak ze opzij om zo snel mogelijk alleen te gaan wonen.

Na enkele mislukte ontsnappingspogingen kwam dat er uiteindelijk van toen ze op haar 19^de trouwde. Zeven jaar later stapte ze met een kater en een zoontje van 9 maanden uit dat huwelijk. De komende jaren viel ze met een geaccidenteerd relatieparcours telkens van de regen in de drup. Ze kwam in Geel terecht en moest haar zoon in moeilijke omstandigheden zien groot te krijgen, soms zelfs zonder dak boven hun hoofd. Ze ondervond aan den lijve hoe dicht een aanvaardbaar leven en een bestaan in de marginaliteit bij elkaar liggen.

Werken deed ze in de jaren ’70 al bij drukkerij Proost in Turnhout en later, toen ze de touwtjes aan elkaar moest zien te knopen, had ze minstens zoveel jobs als vingers aan haar hand. Ze was actief in de security, in gymzalen, in het slachthuis, in de logistiek, in de bejaardenzorg…

Ze was al op middelbare leeftijd toen ze voor het eerst in haar leven iemand vond waar ze écht op terug kon vallen. Samen met Paul woont ze nu gelukkig getrouwd en wel in Larum. Ze is oma van twee kleinkinderen en muziek is nog altijd de rode draad door haar leven. Ze zingt in allerlei koren en met Paul in het Larums Trio. Omdat ze weet wat het is om alleen te staan zonder inkomen, werd ze spontaan buddy van een vrouw die een jongere versie van haarzelf zou kunnen zijn en probeert ze met praktische ondersteuning door te geven wat ze zelf van het leven heeft geleerd.

Hoewel ze door haar gemiste schoolcarrière weinig ‘geleerdheid’ meedraagt, staat ze nieuwsgierig en geïnteresseerd in het leven. De politiek volgt ze van nabij: ze is allicht een van de weinige Vlamingen die er de verslagen van parlementaire zittingen op na slaat. “Daar lees je hoe de partijen écht over de dingen denken”, zegt ze. “Ze zeggen van alles, maar vaak stemmen ze anders.”

Van de partijen die ons land en Vlaanderen de voorbije decennia hebben geregeerd, heeft ze geen hoge pet op. “Kijk naar de N-VA”, zegt ze. “Die neemt systematisch beslissingen die voor de kleine man verkeerd uitdraaien. Ik heb zelf veel problemen gehad, maar de hulp die ik nodig had, heb ik nooit gekregen. Ons sociaal vangnet heeft vele gaten en die zijn er de laatste jaren niet kleiner op geworden. Zelf heb ik gelukkig even bij mijn zoon kunnen inwonen en ik kon van mijn zus wat lenen om een studiootje te gaan huren, maar als ik dat niet gehad had, stond ik op straat. Ik kwam amper rond, ik had een kind, maar dat er een voedselbedeling bestond, dat wist ik niet. Oké, ik heb het uiteindelijk gered, maar dat zou met de hoge prijzen van vandaag niet meer lukken. Er zijn er nochtans veel die het moeten doen. Iedereen kan in de armoede terechtkomen! In de Brugpartij vond ik een partij die daar echt oog voor heeft, en die voorstellen doet om de groeiende groep mensen die het moeilijk hebben, beter te helpen.”