Saliha El Makhloufi

… is van 1986 en was toen nog van Antwerpen. Ze werd geboren in een gezin met 9 kinderen, waarvan 7 meisjes – één is een tweelingzus. Haar vader was een eerste-generatiegastarbeider, die hier aan de slag ging in de metallurgie. Haar moeder, niet geletterd maar erg intelligent, zorgde voor een traditioneel Marokkaans gezin. Maar al waren de El Makhloufi’s traditioneel, ze hadden ook iets wat je progessief mag noemen. In het jaar 2000, toen onder invloed van het Vlaams Blok de sfeer ten opzichte van ‘vreemdelingen’ in het Antwerpse sterk aan het verzieken was, besloten ze dat die stad niets meer voor hen was. Via-via kwamen ze in Geel terecht. Voor de puberende Saliha, opgegroeid in een stad vol leven, was dat een cultuurshock. Het was hier zo rustig en zo blank… Zelfs rond de moskee, toen nog ‘een marginaal barakje op de Leunen’ was weinig leven te bespeuren, al zeker niet voor meisjes en vrouwen. De moderne tijd was nog niet tot de Geelse moslims doorgedrongen. Moeder El Makhloufi vond nochtans dat haar kinderen degelijke Arabische lessen en islamitisch godsdienstonderwijs verdienden, al moesten ze daarvoor naar Brussel.

De El Makhloufi’s bleven niet bij de pakken zitten en werden erg actief in de Geelse moslimgemeenschap op vlakken die hier tot dan toe braak waren blijven liggen: de emancipatie van die gemeenschap en vooral van jongeren en vrouwen. Wat niet altijd in goede aarde viel bij de mannelijke voortrekkers van toen. Saliha speelt die emanciperende, misschien zelfs wat rebelse rol tot vandaag, ook in het Islamitisch Centrum, dat die barak is komen te vervangen.

Hun verhuis naar Geel was achteraf bekeken een zegen voor haar. Ze liep hier school op het Sint-Dimpnalyceum (Economie-Moderne Talen), was actief in het scholierenparlement en ontwikkelde zich tot een moderne moslima, die zich alsmaar beter thuis ging voelen onder de vele kerktorens van Geel. Haar geloof blijft erg belangrijk voor haar en soms botst dat. Het bepaalde zelfs haar beroepskeuze. Hoewel rechtenstudies haar ook aantrokken, besefte ze dat ze haar hoofddoek zou moeten achterlaten aan de deur van de rechtszaal. No way!

Grotendeels uit interesse én omdat die studie toen voor het eerst werd aangeboden, ging ze voor vertaler-tolk Arabisch-Engels in Antwerpen. Daar ontdekte ze dat lesgeven eigenlijk haar passie was. In haar vrije tijd is ze nu trouwens nog veel met kinderen bezig via de vzw Oemma, die o.a. een islamitische scoutinggroep en een schooltje heeft. Maar ook in het onderwijs wordt haar hoofddoek als een religieus symbool aanzien en dus geweerd. Alleen als je Islamitische Godsdienst geeft, kan het.

Ze begon les te geven in een concentratieschool in Borgerhout. Een pittige, maar voldoening gevende job in een school waar het racisme het lerarenkorps helaas sterk in z’n greep had. Die toxische sfeer ontvluchtte ze na een paar jaar. Ze ging her en der invallen en – ook omdat ze trouwde en veel met de vereniging Samen voor Salaam bezig was – kwam voltijds lesgeven er niet meer van. Saliha draaide haar eigen aspiraties noodgedwongen op een laag pitje. Ze kon zich nog wel uitleven in het winkeltje dat haar familie had, eerst in de Katersberg en later in de Stationsstraat, waar het sociaal contact met familie en vrienden haar op de been hield. Uiteindelijk zouden de El Makhloufi’s met Oemma een eigen vereniging oprichten in de Buitenblokken. Ze konden het pand kopen dankzij renteloze leningen van vrienden.

Ondertussen is Saliha gescheiden en in 2019 gelukkig hertrouwd (met Tom). Ze heeft twee kinderen (van 11 en 14 jaar) en vond zowel zichzelf als haar autonomie helemaal terug. Ze blijft erg actief in het sociale weefsel van Geel, o.a. in ’t Origineel, en onderwijst tegenwoordig Islamitische Godsdienst op de Duizendpoot (Meerhout) en de 3master (Kasterlee).

“Ik ben tijdens het opgroeien een trotse Geelse geworden”, zegt ze. “Ik ben erg dankbaar voor de kansen die ik hier heb gekregen. Ik weet ook zeker dat je voor jongeren écht een verschil kunt maken. Discriminatie is nog altijd een probleem, maar dat is grotendeels op onwetendheid gebaseerd. Mensen met een migratieachtergrond worden nog altijd gemarginaliseerd, vaak ook gecriminaliseerd. Bij Oemma, waar elke zondag meer dan 100 kinderen komen, krijgen we soms politiepatrouilles over de vloer die moeten weten wat wij allemaal aan het doen zijn. Ik denk dan: “Helaba, ik ben een Vlaamse! Ik ben hier geboren, zoals jij!”… Echte inclusie betekent dat iedereen vrij kan deelnemen aan de gemeenschap, op elk vlak. Daar zijn we nog lang niet. Maar als we erin lukken hun gevoel van uitsluiting weg te werken, kunnen we voor vele jongeren met een migratieachtergrond de vicieuze cirkel doorbreken en hen wel degelijk de goede kant op sturen. Maar dat moet je als maatschappij willen en het kost veel moeite ook. Ik hou van de open en onbevangen manier waarop de Brugpartij kijkt naar diversiteit, en hoe ze dat doortrekt in het persoonlijk contact. Een verademing!”