Greet Bakelants: een triest vaarwel
Nee, het was niet onaangekondigd. Toch treft het ons midscheeps. Greet Bakelants is overleden. In maart was ze er nog, in april niet meer. Haar man en haar gezin moeten verder. Samen, maar zonder haar. Al wie Greet heeft gekend, beseft hoe moeilijk dat moet zijn. Er zal veel steun en deelneming zijn, want Greet was iemand van betekenis in het leven van vele mensen. Dat is iets, maar tegelijk is het niets: we krijgen haar daar niet voor terug.
Zowat een jaar geleden moest ze zich in de gemeenteraad laten vervangen. Ze was toen al enkele maanden ziek en het zag er niet goed uit. Misschien is het omdat ze zich zo sterk toonde, omdat ze terugvocht met die verbeten glimlach van haar, omdat ze nog wél op weekend ging en daar echt van genoot. We dachten in elk geval dat ze nog lang bij ons zou blijven.
In de politiek geen vrienden? Dan heb je Greet Bakelants niet gekend. Een groot hart, een kritische blik, op de bres voor haar dorp, hard werken en minstens even hard genieten. Waardevol en vol van zachte waarden. Iemand om graag te hebben, iemand om graag te zien. Een enorm gemis.
Hoe blij waren we begin februari, toen ze zich in Carte Postale toch maar mooi – echt: ze wás mooi! – weer tussen al die mensen mengde en we van haar warmte genoten zoals zij van die van ons. Getekend was ze, maar verslagen niet.
Dat is ze ook nu niet, zeker weten. Een mens kan remise spelen met de dood. Ook dat is een manier van eindigen. Met opgeheven hoofd…
Vaarwel Greet, bedankt voor wie je was. April begon koud en grijs.