17 oktober: fakkels tegen armoede

Home / Blog / 17 oktober: fakkels tegen armoede

17 oktober: fakkels tegen armoede

Woensdagavond, 17 oktober. Vanaf 19 uur verzamelen een 150-tal mensen in de refter van het Sint-Aloysiusinstituut. Ze beantwoorden een oproep van drie bewegingen tegen armoede: Al-arm, Samen PAraat tegen Armoede in de Kempen (SPAAK) en het Netwerk tegen armoede. Ook een flink aantal leden en sympathisanten van de Brugpartij tekent present. Deze nieuwe Geelse politieke partij maakte van de bestrijding van armoede en sociale ongelijkheid speerpunten in haar programma. Op de agenda staat – na een leuke inleiding met enthousiaste muzikale intermezzo’s – een fakkeltocht door het centrum van Geel, zoals dat in de andere Kempense steden Herentals, Turnhout en Mol vanavond ook het geval is.

De datum is niet willekeurig gekozen. 17 oktober is de internationale dag van de bestrijding van armoede, een initiatief van de Verenigde Naties. Tussen haakjes: op 10 december e.k. vieren we de 70-ste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens – een mijlpaal. In 2010 legde Europa een concrete doelstelling inzake armoede vast in de Europa 2020-strategie. Tegen 2020 moeten er ten opzichte van 2008 tenminste 20 miljoen mensen minder in (dreigende) armoede of sociale uitsluiting leven. De financiële crisis van 2008 zorgde in de daarop volgende jaren echter voor een stijging van het aantal mensen in armoede, met dank aan de zeden, gewoonten en privileges van de bankenwereld. Een en ander tastte de haalbaarheid van die Europese doelstelling sterk aan. Bij een tussentijdse meting in 2014 waren het er nog 122 miljoen, terwijl de doelstelling 96,2 miljoen is. Nog 25,8 miljoen mensen te gaan dus, toen er nog 6 jaar tijd was. Op het steeds sterker wordende rechts-liberale beleid binnen de Europese grenzen zullen we niet moeten rekenen. De toekomst ziet er dus donker uit, zo donker dat we met fakkels door de straten moeten stappen.

En onze eigen stad, ons eigen lokale bestuur? Volgens de ‘stadsmonitor’, het rapport van Statistiek Vlaanderen, zijn er ondanks het hoge gemiddelde inkomen in Geel heel wat inwoners die het met een (equivalent) leefloon moeten doen. Met 7,6 leefloontrekkers per 1000 inwoners in 2017 zit Geel flink boven het Vlaams Gewest, dat afklokt op 6,0 per 1000. Dit doet vermoeden dat ook de inkomensongelijkheid hier relatief groot is. En iedereen kent het mattheüseffect: wie heeft, zal gegeven worden. Zonder duidelijke corrigerende maatregelen zal die ongelijkheid alleen maar groter worden. Met de voortzetting van de huidige meerderheid (NV-A en CD&V) verwachten we echter niet dat er de komende 6 jaar veel zal veranderen.

Het is een oud zeer in Geel. In 2008 – het jaar van de bankencrisis – kende Geel al 1,1 (6,2 – 5,1) per duizend meer mensen met een leefloon dan Vlaanderen. De financiële ruimte is beperkt, dus is het een kwestie van de juiste prioriteiten. De Brugpartij zal daar met haar verkozenen op blijven aandringen. We moeten sociale keuzes maken voor een eerlijke stad. (jg)

“Like slavery and apartheid, poverty is not natural. It is man-made and it can be overcome and eradicated by the action of human beings.” Nelson Mandela, Londen, 2005